LEAVING THE PATAPON LIFE

Ok. So twenty years old na ko. Tanggap ko na.

Two days before my birthday, senti mode ako. Ewan, pero mabigat ang pakiramdam. Siguro dahil 20 na ko. What about my age?

Hindi ko rin alam. Siguro dahil feeling ko sobrang tanda ko na. Hindi na ko teenager. Parang ngayon lang talaga naging big deal ang age ko. Siguro dahil, yun nga di na ko teenager, parang nasa transition ng adoloscence at adulthood (me ganon?!hehe). Parang nasa pagitan na ng pagiging "boy" at "man". Parang nasa pagitan na ng pagiging totoy at mama. Parang nasa pagitan na ng pagiging pakawala at pagiging seryoso na sa buhay.. Ayun na nga siguro. Dapat maging seryoso na. Kasama na ang transition from being a student to being a professional.

Since senti mode ako, I reminisced everything I remember about myself. Who was I before and who am I now. I realized I was and still the happy-go-lucky guy. Masyadong chill at cool. Adventurous at kung anu-ano pa pinapasukan. Kung anu-ano naiisip. Walang balak sa buhay. Hindi iniisip ang bukas. Patapon in short.

Tama nga ate ko. Idealistic talaga pag nasa kabataan pa. Kung anu-ano naiisip. Gusto ng bago at kakaiba. Idealistic. Ganon nga siguro ako kung pagbabasehan lang mga naiisip at ginagawa ko. Kaso di pwede laging ganun. hindi na pwede yung petiks at "bahala na" system. Kelangan magkaroon na ng direksyon ang buhay ko. In few months gagraduate na ko(sana nga). Papasok na ko sa realidad. Sa totoong mundo.

So, enough of the idealistic way of life. It's time to be realistic and deal with the real things, with the real world. Enough living the patapon kind of life. I'm leaving the patapon kind of life right now.

Maybe I should start by setting goals in my life para magkaroon na ng direksyon nga ang buhay ko. Maybe something ideal but realistic to achieve. Something that wouldn't be easy for me to get but still I could (I use "could" instead of "can" for degree purposes. Iba kasi yung level ng pagiging sure ng dalawa). Siguro yung for next ten years muna. When I'm already 30.

Hmm. Ano nga kaya? Umpisahan ko siguro sa matagal ko ng pinapangarap: sariling kotse. Perhaps brand new para mas challenging. Ok lang siguro kung hindi pa BMW X5. By 40s na siguro yun.hehe. A decent, above-average-paying job. O kaya business, kahit hindi pa yung pinapangarap kong talyer. Sariling house and lot o kaya condo sa Manila. Nakapaglibot na, at least kahit sa northern part of Luzon. Me savings na at least 1 million pesos. At hindi pa nag-aasawa. Hmm. Fair enough, I think.

Hmm. Idealistic pa rin kahit papano, pero that's the challenge I think, to have it in the real world. It's the dream of every middle-class person anyway. At least hindi na kasing idealistic ng mga naiisip ko dati.

After ten years, babasahin ko ang blog kong ito. Parang goal assessment ba.