ONCE IN A WHILE

A few cheap cold beers under the cold breeze of October with the other Alex Batac. Great moment!

IT'S EITHER YOU, OR ME

On our way home earlier, a puppy was lying on the middle of the road. I tried to avoid it by passing through its right. But then, it stood and walked towards my direction, to my right and to his left. And, as we cannot control our initial reactions, I quickly turned the wheel to my left and almost crashed on the house to the left. My mom said, "You should have hit it, or else we could have crashed!"

As I tried to get back to the road, I asked myself, was it worth saving the puppy when it could have been our lives that were lost?

BUWAYA ALONG THE WAY

Sa tanang buhay ko bilang non-pro driver, first time kong maticketan kanina. Ganun pala makagawa ng violation at makuhanan ng lisensya. Pag nachempo ka nga naman sa mga buwaya oo, di ka pa palulusutin. "o sige, bigyan mo na lang ng pamiryenda yung supervisor namin," sabi niya. humugot ako ng isandaan, pero naisip ko wag na lang. makikipagtigasan na lang ako. Hindi ko alam kung ano, pero akala ata niya kinukuhanan siya ng picture ng kasama ko. Ayun nagalit. Sinabihan pa ko, "o sige, kaw na nga ginagawan ng pabor kaw pa nagmamatigas, kinukuhanan niyo pa ko litrato. Sige kunin mo na lang sa munisipyo!"  At sabay bigay ng ticket.

Oo, mapapagod nga ko kasi sasadyain ko pa sa munisipyo ng Angeles na malapit sa Marquee Mall. Pero at least, di ako naging corrupt.

THE ROTARACT EXPERIENCE: MORE THAN SERVICE ABOVE ONE'S SELF

Two days ago, first time ko maexperience ang magservice with rotaract. Naisip ko kasi, mas may maiicontribute ako dito at ito lang makakaya ko sa ngayon kesa sa alam ko pang other way of service to the people. Nagbigay kami ng relief goods sa mga aeta sa Mabalacat.

It was my first time and wala akong clue. Habang papunta kami dun, marami akong nakita at naisip. Bukod sa mga 1-2 click na naexperience ko, nagtataka ako ba't amazed sila sa lugar na dinaanan namin. Pero narealize ko rin, siguro dahil sanay lang ako sa ganung lugar dahil ilang beses na rin ako naghiking at di nalalayo sa hitsura ng lugar namin.

Nung pamimigay na ng relief goods, marami din akong napansin at kung anu-ano nag pumasok sa isipan ko. Bukod sa isa na nagbebenta ng flute at kung anu pang musical instruments habang namimigay ng relief goods, mukhang hindi na bago sa kanila ang may nagbibigay ng relief goods. Sabagay, yung mga bahay nga nila, donated by rotary club. Narinig ko ang isang lola na natutuwa sa mga relief goods. Sinabi niya na ganyan daw pag may pumupunta sa ibaba, may mga nagbibigay daw sa kanila. Sana daw ganyan lagi at bumalik pa raw kami. Napaisip ako kung maganda ba yung sinabi niyang iyon o masama.

Naisip ko, hindi nila kailangan ng relief goods gaya nun. Mas higit pa dun ang kailangan nila. Kung tutuusin, hindi nila kailangan ng pagkain, damit at kung anu pang galing sa "mundo" natin. Narinig ko kasi na pinaalis sila sa may gate 14 dahil may itatayong golf course doon at napilitan sila na pumunta sa bundok. Marunong silang magtanim. Yun nga lang, panu ka magtatanim sa bundok? Dati naman sila sa patag, napilitan lang sila mamundok dahil sa komersyalismo.

Sa panay na pagbibigay ng relief goods sa kanila, nasasanay silang maging dependent sa mga binibigay sa kanila. Pumapasok rin ang "urbanidad" sa kanila at unti-unting nabubura ang tunay nilang kultura at mundo. Ilan na nga lang ba nagbabahag sa kanila? Wala na nga ata. Puro naka t-shirt na. Alam pa kaya nila ang dating pamumuhay ng mga aeta?

Bakit ba pinipilit natin silang turuang mamuhay gaya ng sa mundo natin kung saan di naman talaga sila welcome? Hindi pagpasok sa mundo natin ang kailangan nila. Hindi pag-aaral, damit o pagkain galing sa atin ang kailangan nila. Eh ano kung nakabahag lang sila at nagsasaing sa kawayan? Kailangan nila ng respeto natin at pagbibigay ng karapatan mamuhay sa gawing aeta at lupang sa kanila. Tama nga siguro ang mga bangsamoro sa Mindanao, hindi pantay ang lipunang Pilipino sa mga maynoridad.

Siguro, mas kailangan ng relief goods ng mga nalubugan talaga sa Hilagang Luzon. Mga aeta? Kailangan siguro nila ng upuan sa House of Representatives. Siguro naman, mas deserve nila ang isang upuan kesa sa mga sabungero at retired na sundalo.

IT'S BEING CHEESY WEEZY IN THE CORNIEST WAY

Panu nga ba bumanat? Mahirap talaga sagutin yan.hehe. Pero me mga ilang tips naman ako para jan, though wala akong authority siguro para magsabi kung anong dapat gawin.

Unang-una, tingin ko, siguraduhin munang me babanatan ka. ang pinakaimportante ay ang realization ng perfect timing. Mahalaga kasi ang timing para swak ang banat at matindi ang impact. Mas maganda rin, kung makuha mo yung timing na hindi handa ang babanatan mo. The least she expects, the stronger the impact.

Example:
Girlie: Boyet, san ka natuto magdrive?
Boyet: Tinuruan ako ng ate ko. Marunong ka rin magdrive di ba?
Girlie: Ha? Bakit?
Boyet: 'Coz you drive me crazy.

Pangalawa ay ang creativity. It goes with the perfect timing. Pero, eto yung bagay na hindi maituturo o makakabisa. Medyo impromtu kasi ang pagbanat. So kelangan handa ka at alam mo kung kelan ka babanat at kung ano ibabanat. Tsaka mas original, mas maganda.

Example:
Girlie: Wui Boyet, baka naman ikaw nangangaliwa ka ha.
Boyet: Bat pa ko mangangaliwa kung nakita ko na yung the right one for me, ikaw?

Pero gayunpaman, ang magaling na pagbanat at ang impact nito ay depende minsan sa feelings. Kung me nararamdaman ka nga sa kanya, malamang lalabas din creativity mo at mararamdaman ang seriousness sa kabila ng kagaguhan ang pagbanat. Sometimes it would just come out from the heart (yihi, cheesy!).

Boyet: Girlie, pakasal na tayo.
Girlie: San, sa lahat ng simbahan?haha
Boyet: Naku Girlie, hindi lang sa lahat ng simbahan, pati sa lahat ng munisipiyo at function hall!


P.S. corny man ang pagbanat, epektib pa rin yan. Wag lang masyadong maging bolero.hehe. At mas maganda kung totoo yung banat kahit papano.hehe